1. Vermir nú ta stirdu jørð
vársins lýkka blíða,
livnar tað, sum fell í fjør,
grønkast foldin fríða.
Lívga Guð so sinnið várt,
linna alt, sum svíður svárt,
legg tín frið í barmin.
 
2. Vítt um heiðar, tún og ong
fuglar láta glaðir,
senda fagran takkarsong
upp til ljósins faðir;
má so ei hvørt mannamál
syngja við av lív og sál:
«Ey, sum Guð er góður!»
 
3. Fellur aftur følv í dal,
hvessir kuldavindur,
níva teg tey myrku æl,
bíða bert eitt sindur:
Royna vár og vetur dyst,
sólin sigrar, tað er vist.
Veitst tú so, hvør valdar!
 
4. Hann, sum leggur vetrarsnjó,
hann, sum lýkku sendir,
hann, sum dimmið burtur dró,
sorg til sólskin vendir,
hann, sum okkum elska man,
hann, sum geva vil og kann
sínum ævigt summar.

SFK	304	DDK	25